Gezocht locatie voor Zwerftocht XXL! …

Ik twijfelde eerlijk gezegd nog, of ik de naam voor dit stukje niet tien sloten elf ongelukken moest noemen, maar uiteindelijk maakt het niets uit, ik ben letterlijk kapot! Ik mocht niet te vroeg bellen naar Sabrina, want dan kon het zijn dat ze nog aan haar schoonheidsslaapje bezig was. Dus maar gelijk de daad bij het woord gevoegd en om tien uur afgesproken, “nee doe maar half elf!”

Het is zondagmorgen en vandaag moet ik een dagje op Daan passen. De baasjes gaan een dagje naar Maastricht en aangezien Ben en Daan sinds pup af aan dikke maatjes zijn, kan er weinig mis gaan. Maar ja, dan moet je wel wat gaan doen met die beesten en wat is er nou mooier dan lekker zwerven. Bergschenhoek!?

Sabrina heeft eigenlijk altijd een hekel gehad aan Bergschenhoek en dan in het bijzonder het Hoekse Hout. Vandaar dat we al enige tijd bezig zijn met het vinden van een alternatief. Vorige keer naar het Balei getogen en vandaag naar Midden Delfland. ‘Zeer afwisselend met grote oppervlaktes bos, moeras- en ruigte gebied en speel- en ligweiden gelegen aan water. Er liggen veel wandel- en fietspaden. Landschappelijke ruggengraat van het gebied is de meanderende kreek met grote ecologische waarde. Centraal in het bos ligt Landart project ‘Moeder Aarde’, een heuvelpartij in de vorm van een vrouwenlichaam. Het hoogste punt geeft een schitterend uitzicht over het hele bos, de polder en de nabij gelegen steden’.

http://www.recreatiegebied-midden-delfland.nl

Zo gezegd zo gedaan, ik stond dus om half elf voor de deur en met Daan en Ben achterin, mocht Luna voorin zitten (vind ze fijn joh). Ik had op internet wat info opgehaald en zoals deze info netjes omschreef, mijn TomTom op 2626 ingesteld. Met een zeer flauw zonnetje door de voorruit gingen we op weg. Eenmaal over de A13 kwamen we al snel in de Tandhof terecht en eenmaal op een buitenweggetje kreeg ik het al helemaal naar mijn zin. Dit hielt een beetje op toen wij na een behoorlijk stukje rijden een bord tegenkwamen dat de zondagsrust van de bewoners aldaar veilig moest stellen. Natuurlijk stopte ik netjes, reed mijn auto achteruit en draaide om, om dezelfde weg terug te nemen. Tot onze verbazing bleken wij al die tijd langs eenzelfde type mensen te zijn gereden, want naast de weg stond alweer zo’n bord. Niets snappend van 2626 vervolgden we onze weg terug, weggedoken onder het dashboard, zodat we niet zouden worden herkend. Sabrina wist het adres van de Kynologenclub Delft e.o. ??? alwaar we kort daarna arriveerden. Aan de rand van het Abtswoudse bos was de zon inmiddels doorgekomen en startte onze zwerftocht. Daan lag natuurlijk als eerste in het water, kort daarop gevolgd door Luna. Ben bleef natuurlijk druk blaffend op de kant achter, want stel je voor dat je koppie onder gaat. Als Daan zich overigens 1 keer naast je uitschut, heb je het idee dat jezelf in de slotgelegen hebt. Volgens mij voor velen een bekend fenomeen. Moeder aarde kent in dit geval nogal wat heuvels en dalen, waar je vooral lekker omheen kunt lopen. Uiteindelijk hadden de honden het er erg naar hun zin, aangezien ze er om de haverklap het water in konden. En zelfs Ben durfde het uiteindelijk aan en haalde een nat pak.

Het Abwoudse bos heeft eigenlijk één nadeel en dat is dat het wordt opgedeeld in twee delen. Dwars door het gebied loopt namelijk een spoorlijn. Deze wordt redelijk frequent gebruik en oversteken is geen optie, al was het maar omdat er een aardige sloot langsloopt. Na wat omzwervingen kwamen we dan ook terecht langs deze sloot en bleven even evenwijdig lopen aan de spoorlijn. Lekker ruig gebied, dus ik had het helemaal naar mijn zin. Uiteindelijk blijken vanaf die sloot allerlei irrigatiekanalen te lopen, waar we dan ook prompt tegenaan liepen. De vraag was nu voor ons beide gaan we terug of eroverheen? Ik gooide mijn backpack af keek naar een brede glimlach naast me en waagde de sprong. Laten we wel zijn, veel breder was ‘ie niet. De tactiek dat je moet kijken naar het punt waar je wilt landen was ik niet vergeten en ik haalde dat dan ook ……. niet! Dat kant waar ik neerkwam was zo stijl dat ik het gevoel had, dat mijn beide enkels afbraken en ik langzaam richting stinksloot zakte. Met flinke pijn in mijn enkels en twee natte voeten kroop ik de kant op, met achter mij diezelfde brede glimlach. Van je collega’s moet je het hebben. Uiteindelijk sloeg de twijfel ernstig toe aan de andere zijde van het kanaal en werden allerlei kansberekeningen gemaakt. De uitkomst daarvan was dus ‘omlopen’ en daar stond ik dan. Het lopen ging nog net en uiteindelijk was zelfs Ben omgelopen. Met een wijds armgebaar van mijn kant, kwam die op mij aflopen alsof ‘ie het idee had dat ik aan de kant van de sloot was gestorven en hij nu tot de ontdekking kwam dat ik nog leefde. We gingen verder op pad en kwamen snel weer bij de volgende sloot uit. Hierbij leek de overkant minder stijl en prompt stond Sabrina aan de overkant. Dat kon ik natuurlijk niet op me laten zitten en sprong naar de overkant en dat ging maar door en door. Toen we een sloot over waren bleef Ben piepend achter op de andere kant. Die zag alleen maar water voor zich en zag de bui al hangen en zwemmen….’dacht ’t niet!’. Uiteindelijk koos ‘ie eieren voor zijn geld en waagde de sprong. Hij lande keurig op zijn pootjes en had nog zoveel ruimte over dat ‘ie net zo makkelijk over het andere kanaal had kunnen springen. Uiteindelijk kwamen we bij de laatste sloot op het rijtje. Hier boog de sloot langs het spoor links voor ons langs en hadden we niet langer keus. Zonder een nat pak, zouden we de overkant niet bereiken, dus dat werd ….omlopen! Het riet om ons heen werd zo hoog dat we niet meer konden zien waar we heen gingen. Om ons heen hoorden we de honden zich een weg banen door het riet en aangezien Sabrina dat zeer goed af ging, liep ik netjes achter haar aan. Je moet tenslotte iedereen laten doen waar hij of zij goed in is. Eindelijk kregen we weer wat zicht op ons pad en kwamen bij het fietspad uit. We gingen het tunneltje onderdoor en kwamen aan de andere kant van het spoor terecht. Hier lieten we ons natuurlijk ook niet leiden door de paden en namen hier en daar wat slootkanten mee. En net als je denkt dat je ervan af bent, stuit je weer op zo’n sloot! En daar ging ik weer. ‘Goed te doen’ zei ik dan, als ik (blij dat ik het gehaald had) weer aan de overkant stond. De Backpack kreeg een inmiddels vertrouwde slinger die Daan bijna van het leven beroofde. Met teveel vertrouwen in mij waagde ook Sabrina de sprong. Ik greep haar vast en we tuimelde gelukkig de goede kant op. Nummer 11 zat er op! Na een heerlijke wandeling trotseerden we opnieuw het tunneltje (fietsers reden af en aan en ook racefietsclubjes passeerden ons met grote regelmaat) dit keer met de honden aan de lijn ging dat een stuk makkelijker. Na een wasbeurt in de schoot van moeder aarde konden we op weg naar de auto. Het drie iets minder stinkende honden in de auto aanvaarde we de thuisreis en konden terugzien op een echte zwerftocht XXL.

Als we weer met de hondentrainingsgroep gaan zwerven, begrijpen wij best dat jullie niet zitten te wachten op het springen van slootjes en we zullen ons dan ook inhouden. Eén troost…Sabrina zal de zwerftocht leiden en heeft beloofd er niet meer dan een XL zwerftocht van te maken…